Nie mam czasu

Jest jedna fraza, która mnie drażni. Fraza, która jest w większości przypadków wymówką, próbą przekonania się głos dlaczego czegoś nie zrobiliśmy. Takie poklepanie się po ramieniu: stary rozumiem, też bym nie dał rady. Jest to fraza tytułowa nie mam czasu. Fraza, która rzadko jest uważana za coś złego a wręcz przeciwnie, każdy kiwa do jej rytmu głową: taaak, rozumiem Cię, też mam tyle, że ledwo co wyrabiam.

Najlepsze jest to, że fraza ta najczęściej pada przy małych drobnych sprawach. Nie wykonaliśmy telefonu, nie kupiliśmy czegoś, przekładaliśmy wszystko na późniejszą porę. Ogólnie fraza pojawia się wtedy, kiedy wiemy, że byliśmy wstanie to zrobić i teraz publicznie próbujemy się bronić. Ja na przykład się denerwuję, jeżeli ktoś mi zwróci uwagę, że to jednak był tylko jeden telefon. Denerwuje się, bo wiem, że ta osoba ma rację. Mogłem to zrobić. A nie chciało mi się po prostu.

Jeżeli zaś pracujemy cały czas przed kompem to łatwo jest jednak odkładać na później wszystko to co nie jest z tym kompem w tej chwili związane. W końcu nie chcemy stracić koncentracji, ta metoda się sama nie napisze mówimy to przewijając facebooka. Jasne, niby zrozumiałe, ale nie do końca. W ten sposób zapędzamy się w róg robienia dużo mało ważnych rzeczy, które blokują nam wykonywanie tych ważnych. Bo te małe, mało ważne trzeba wykonać. Stają się one nagle priorytetem. I potem się wkurzamy, że nie mamy czasu pracować, bo trzeba te wszystkie małe rzeczy robić…

Ciężko jest z tego błędnego koła wyjść. Ja ostatnio zadaję sobie pytanie: Jak nie miałeś czasu to co dzisiaj robiłeś, że go nie miałeś? Albo Nie miałeś czasu czy po prostu w chwilach, kiedy miałeś nie chciało Ci się wykonać to co trzeba?

Tych pytań jest kilka, ale doprowadzają one do tego, że prawie przestałem mówić nie mam czasu bo on jest, tylko źle zorganizowany. I nie mówię tutaj o sytuacjach, że jak chcesz coś zrobić i brak Ci czasu to rób to po godzinach lub wcześniej rano! Takie coś to jest zupełnie inną formą nie mam czasu która wiąże się z poświęceniem swojego (czasami) zdrowia w celu zrobienia czegoś co potem może przynieść korzyści. Jednak zanim do tego doprowadzicie, warto się zastanowić, czy nie dałoby się tego trochę inaczej poukładać i pogodzić – priorytety. Jak się nie da, to trudno.

Na przykład ja i ten blog. Nie muszę wstawać z rana by go pisać, nie muszę zarywać nocy. Nie tracę chwil z rodziną by napisać post. Robię to pewnym system, który się sprawdza a który nie wymaga ode mnie tracenia ważnego dla mnie czasu z rodziną, to tego jestem wstanie wystąpić na grupach i konferencjach i mam czas na naukę. I to robię wszystko nie zarywając niczego. Da się, da się? Kwestia zaplanowania i priorytetów. Z jednej strony mam czas na bloga a z drugiej często mówię nie miałem czasu zadzwonić… ale już jak napisałem wyżej, walczę z tym i wstawanie o 6 czy kładzenie się o 3 nic nie pomoże :)

Czy ty też nie masz czasu czy naprawdę go nie masz?